lala land

دیگه از دیدن تریلرش خسته شدم. ای فیلم تو را چه می شود؟ زودتر لو برو...

کوچه های بی نام

فیلم خوش ساخت است. یعنی این که پوستر، طراحی صحنه، لباس و فیلمبرداری و حتی تریلرش به ما نوید یک فیلم خوب را می دهد. ولی حقیقت این است که ما با یک فیلم ضعیف روبرو هستیم که لباس فیلم های خوب را پوشیده. فقط دو سه تا از شخصیت ها درست از آب درآمده. داستان ها و خرده پیرنگ های بی ربط زیادی در داستان وجود دارد و مضمون اصلی داستان که می توانست هنرمندانه تر بیان شود در آخر فیلم در تُخم چشم بیننده فرو می رود انگار که کارگردان میخواهد مطمئن شود مخاطب فهمیده :« بفهم...بفهم...»
نقطه قوت فیلم ریتم جذاب و بستر خانوادگی و سنتی آن است. امکان ندارد کسی فیلم را نیمه کاره بگذارد، مخاطب برای یکبار هم که شده می خواهد فیلم را کامل ببیند. غیر از آن، شخصیت هایی مثل محدثه بسیار خوب پرداخته شده است. محدثه چالش برانگیز، قانون شکن و به قول خودش « یک مدل خاص» است. با این حال ماجرای او هم مثل باقی خرده پیرنگ ها بی هدف و بی خود تعریف شد و به پایان رسید. شخصیت پدر خانواده هم ملموس و قابل درک است، آسانگیری بیش از اندازه او برخلاف عقاید مذهبی اش هم در پایان فیلم توجیه پذیر به نظر می رسد. شیوه روایت فیلم هم به جز دقایق پایانی خیلی منطقی و شُسته رُفته پیش می رود.
ولی مثل اغلب فیلم ها، « کوچه های بی نام » هم با پایان یافتنش در ذهن مخاطب رمزگشایی شده و پایان می پذیرد. کمتر کسی میلی برای دوباره دیدن فیلم کوچه های بی نام پیدا می کند.

در مورد بارکد

درچند روز آینده احتمالا سلسله پست های دنباله دار من را در مورد فیلم های ایرانی می خوانید.

سر و صدای فیلم های ایرانی معمولا از خودشان بیشتر است. بارکد اما شکل و قیافه اش هم آدم را گول می زند. حتی اسمش هم سعی می کند تفاوتش را به رخ بکشد. ایراد اصلی اما به داستان برمی گردد. داستان فیلم باگ دارد و شاید کوشیده با برعکس کردن شیوه روایت(تعریف کردن داستان از آخر به اول) این عیب را بپوشاند. در صورتی که این شیوه روایت خودش ضربه محکم تری به فیلم وارد کرده است. بعد از آن دیالوگ نویسی ها ایرادات جدی دارند. دیالوگ ها بد، غیر قابل باور و به زبانی غیر از زبان معیار نوشته شده است. برخی جزئیات هستند که شاید در کلیت فیلم مهم نباشند اما این جزئیات هستند که فیلم حرفه ای را از فیلم بد یا معمولی جدا می کنند و کلمات و جملات هم بخشی از این جزئیات حیاتی هستند. حتی بازیگر ها هم نتوانسته اند جوری دیالوگ ها را اداکنند که این ایراد پوشیده شود. خیلی از فعل ها، قید ها و  به طور کلی جمله هایی که بیان می شوند جایی در  گفت و گوی روزمره ما ندارند. آن ها در دهان بازیگرها گذاشته شده اند. اگر فقط یکی از شخصیت ها اینطور صحبت می کرد می شد گفت که بخشی از شخصیت پردازی است اما هم میلاد هم حامد و هم نازی و حتی شخصیت رئیس بد، همه و همه کلمات قلنبه سلنبه ادبی در لابلای گفتگوهایشان استفاده می کنند.

فرقی بین لباس های بازیگران این فیلم و فیلم خط ویژه نیست. در حقیقت حرف تازه ای هم این فیلم برای گفتن ندارد. روند داستان کاملا قابل حدس است. حداقل برای مخاطب های جوان این برهه از زمان که همگی با سینمای روز درگیر هستند داستان فیلم خیلی سر راست است. مخصوصا پایان بندی مزخرف فیلم که به نوعی قرار بوده ما را به هیجان بیاورد و شگفت زده کند.

شخصیت میلاد با بازی محسن کیایی بامزه از آب درآمده. شخصیت نازی هم تا حدودی قابل قبول است. باقی شخصیت ها، علی الخصوص حامد، رئیس بدجنس(با بازی همیشه یکنواخت رضا کیانی) ناقص و غیر قابل درک است. شخصیت ستاره هم که مثل اسمش وسط زمین و هوا معلق است و خودش هم نمی داند جایش در این فیلم چیست...

سیر داستان تکراری است. ایرانیزه کردن حجم زیادی از فیلم های امریکایی است. این فیلم متعلق به خود خود تهران نیست. چیزهایی دارد، اتفاقاتی، شخصیت هایی، پیچ و خم هایی که برای مخاطبی که  اصلا فیلم امریکایی ندیده شاید جذاب باشد.

دو نکته جذاب فیلم دارد اولی اسمش است و دومی هم مربوط به اسمش. اینکه روی هرکدام از ساختمان ها یک بارکد بزرگ می نشیند. مفهوم خاصی هم برایش پیدا نکردم فقط جالب بود.

برف روی کاج ها

چه چیزی باعث شد وسط تابستان بنشینم پای این فیلم که هم حال و هوایش زمستانی است و هم محتوایش نمی دانم. مهم این بود که فیلم حال خوبی داشت. آدم های فیلم کم بودند و دیالوگ هایش تقریبا جاندار و سرزنده. می شد فرو بروی در یک دنیای کوچک و خودمانی. در دنیای یک هنرمند که غم هایش را درون خودش حل می کند. با این حال هنوز زنده است و جویای زندگی. بخاطر همین، مثل برف که آرام آرام روی کاج ها می نشیند، او هم اجازه می دهد کسی آرام آرام وارد دنیایش شود، دوباره روزهایش را رنگ کند، دوباره از نفس کشیدن لذت ببرد انگار که هیچ وقت زندگی متوقف نشده بود و همه چیز درجریان همین ورود آهسته بود. ورودی که یک سال غمگین و آبی طول کشید.

پی نوشت: پست قبلی را انگار نه برای وبلاگ، بلکه برای خودم نوشته ام. هرچندساعت برمی گردم، می خوانمش، خوشحال و خندان سمت زندگی بر می گردم.پست قبلی انگار یک تکه جادویی از پازل زندگی من است.

سلبریتی ابدی

به عنوان تکلیف هر روز باید یک خبر داغ انگلیسی را سرکلاس تعریف کنیم. یکی از همکلاسی هایم امروز گفت:« تو جانی دپ رو میشناسی؟ زنشو کتک زده!»
چند لحظه بهش خیره شدم ببینم خودش خجالت می کشد یا باید سوال اهانت آمیزش را جواب بدهم.بعد گفتم:« من از وقتی قد این - اشاره کردم به یکی از همکلاسی های 14 ساله ام که تیزهوشان درس میخواند- بودم تمام فیلمهای دپ رو دیدم  تا وقتی که با این دختره گند بزنه به زندگی هنری و واقعیش!»
بعد یادم افتاد که به واسطه علاقه ای که به دپ داشتم عجب فیلم های معرکه ای دیدم! به واسطه جانی دپ با فیلمسازی تیم برتون آشنا شدم، بعد شروع کردم فیلم های بیشتر و عجیب و غریب تر... کارتون های وحشتناک بامزه ای که اصلا شبیه کارتون های دیگر نبود... حاضر بودم جان بدهم آن روزها تا بتوانم با کسی در مورد « ادوارد دست قیچی» یا « سویینی تاد» حرف بزنم، اما نبود، یا اگرم بود دور و ور من نبود... پنجره مخفی، عروس مرده، دزدان دریایی کارائیب... هر روز یک فیلم بهتر از دپ می آمد... آلیس در سرزمین عجایب، رنگو...می شد به تمام انتخاب هایش اعتماد کرد اما آدمها در لحظه سقوط می کنند... با اینحال من هنوز هم بابت تمام عکس هایی که از دپ روی کمدم چسباندم و جملاتی که حفظ کردم پشیمان نیستم، بنظرم داشتن الگویی مثل دپ، حتی شکست خورده و زخمی خیلی بهتر است دل و قلوه هایی است که این روزها خرج سلبریتی های تازه به دوران رسیده می کنند...اسطوره ای که من برای خودم انتخاب کردم مردی بود که چشم هایش از جنس احساس بود.
پی نوشت: عکس را از آرشیو عکسهایی که در 17 سالگی از او جمع می کردم برداشتم:)

zootopia

جزئیات انیمیشن دیوانه کننده است. یک دنیای خارق العاده را تصور کنید که در آن تمام حیوانات (پستانداران البته) کنار هم زندگی می کنند و به تمام تکنولوژی های روز دنیا هم دسترسی دارند. خلافکار و حقه باز دارند، پلیس و روزنامه نگار هم هست. اینستاگرام و گوگل خودشان را دارند و شکیرایشان « غزاله » نام دارد. چند دقیقه اولی که در این دنیا باشید مثل جودی(خرگوش نقش اول داستان) از خودتان می پرسید:«جای من میان این همه جمعیت کجاست؟»
جودی از بچگی راهش را پیدا می کند و با سرسختی و کله شقی در آن پیش می رود و به آرمانشهرش راه پیدا می کند اما آیا همین که استعداد هایش را تشخیص داده و پشتکاری به خرج داده کافی است؟ آیا مشکلات جدیدی پیدا خواهد شد که به چیزی بیشتر از روحیه قوی و پشتکار احتیاج داشته باشد؟
بله، زندگی هرلحظه ثابت می کند که از شما دستاورد جدید تری می خواهد. شما مادام باید تغییر کنید و با مشکلات خودتان را وفق دهید. هدف شما بزرگ است و تلاش شما هرلحظه باید بزرگتر شود. جزئیات این انیمیشن وحشتناک است. یعنی به طور وحشتناکی دقیق و تمیز و فکر شده است. کیفیت لباس ها ، امکانات و دنیای طراحی شده در بالاترین سطح است اما شخصیت پردازی و داستان خود انیمیشن حرف اول قصه را می زند.باجودی همراه شوید و ببینید انگیزه تا چه حد راهگشای تمام مشکلات او شده است.

ابد و یک روز

به رامش گفتم: باید این فیلم رو ببینم.

گفت: پراز بدبختیه.

گفتم :شنیدم خنده دار هم هست.

گفت: یعنی بدبختیاش خنده داره؟

گفتم: مثه زندگی واقعیه دیگه.

محسن که به خاطر گل روی سمیه لباس هایش را عوض کرد هنوز بی قواره و زشت به نظر می رسید اما هیچکدوم تماشاگرها فکر نکردند که محسن هنوز زشت و معتاد و بی قوارس. چون خواهرش سمیه، توی قاب در وایساده بود و داشت نگاهش می کرد.

+ من اشکم در مشکمه اما رامش سروسنگین ترین عضو خانواده ماست. وسط دعوا ها با چشمهایی خیس و اشکالود می خندیدیم. یکی از بهترین فیلم های عمرم بود.

+ معلم دین و زندگیمان، زنی که برای یافتن راه زندگی ام همیشه سراغش می روم، به من گفت:« فانو مردم به سمت ادبیات ، هنر و عشق برمی گردند، از دنیای تاریک این روزهای هنر نترس.» راست می گفت.

گیره نارنجی و کلاه زرشکی

یک گیره کوچک نارنجی رنگ همیشه گوشه میز آرایش هست، برای وقت هایی که میخواهم بنویسم، تا بتوانم موهای کوتاهم را بالا نگه دارم، همیشه به آن به چشم ضعف نگاه میکردم، اگر یکروز گیره ام گم شود، چه اتفاقی می افتد؟  دیشب یادم افتاد جو هم کلاه شب زرشکی رنگ و زشتی داشت[در فیلم و کتاب زنان کوچک] که حین نوشتن می بایست روی سرش باشد تا بتواند بقول خودش:« ورق هارا سیاه کند»

پی نوشت: این پست در تاریخ 93/9/22 ساعت 13:35 دقیقه، در وبلاگ قبلی ثبت شده:)

پی نوشت: از طریق برچسب فیلم نگاری، فیلم هایی که باید ببینید و فیلم می توانید پست هایی که در وبلاگ قبلی درباره فیلم می نوشتم را بخوانید.(پست های سال 93 را بگردید)

Big Hero 6

بیمکس: اگه اونو پیدا کنیم، مشکل روحی تو حل میشه؟ حال تو خوب میشه؟

+جزو پست های وبلاگ قبلیه در تاریخ 93/11/20 . اما دلم خواست توی لیست به روز شده ها باشه.

+ بیاین گهگاهی بیمکس همدیگه باشیم.

باز همان قهوه همان سیگار

خب اگر این پست از دکتر را خوانده باشید متوجه شدید که این پست من هم در حقیقت یک چالش بود برای سنجیدن میزان اعتماد شما خوانندگان عزیز(که همه شما عزیز و خاص هستید) لکن انگیزه من این بود که بعد از اینکه فیلم را تماشا کردید به شما در مورد آن اطلاع دهم. نظر من همچنان این است که این فیلم راببینید. چرا؟ چون اگر روزی وارد یک انجمن ادبی/هنری /فلسفی/... شدید ودیدید چهارنفر با تیپ هنری(!) و ادعای مالکیت هنر و ادبیات و فلسفه و سینما... به شدت و حدت از یک اثر دفاع کردند درحالی که به نظر شما آن اثر شِر و وِری بیش نبوده خودتان را نبازید و نظر اصلیتان را بخاطر نظر جمعی پنهان نکنید.(حداقل نه بدون مطالعه و تحقیق و پیش زمینه)  هوش اجتماعی ما به جهت همرنگ شدن با مردم پایین می آید و این مانع از  پیشرفت ها و خلاقیت هایی می شود که برای هر انسان منحصر به خودش است . در حقیقت دیدن فیلم قهوه و سیگار آنقدر ها هم بد نیست. هرچند پایان بندی مزخرف و المان های بی هدف و عناصر سرگردان از سرو کولش بالا می روند اما بازیگر های خوبی دارد و در نقاطی از آن درخشش هایی کم (ولی نه چشم نواز)دارد.

این مشکل فقط در مورد فیلم نیست، در مورد هر اثری صدق می کند، کما اینکه در انجمن هایی که من می روم همیشه تا اسم شاملو و امثالهم می آید یک عده یقه جر می دهند و یک عده سینه سپر می کنند در تایید یا تکذیب  فرد مورد نظر. این درحالی است که هر هنرمندی از دنیرو و اسکورسیزی و پاچینو و تروفو و هیچکاک در سینما گرفته تا همین شاعر ها و نویسنده های معاصر خودمان اوج و فرود هایی دارند و درخشش یک اثر آنها به هیچ عنوان تاییدیه ای برای درخشش ابدی آنها نیست.

امیدوارم متوجه هدف این دو پست شده باشید و اگر فیلم را دیدید و ناراحت شدید من بابت حجم های هدر رفته یا وقت از کف رفته عذرخواهی می کنم اما عقیده من این است که هر فیلمی اجازه یکبار دیده شدن را دارد و هر کتابی ارزش یکبار خوانده شدن...